Ethereal visions
Tranquility
Als ik praat over “ethereal visions” in mijn kunstfotografie, gaat het over beelden die een bijna onwerkelijke sfeer hebben. Ik streef ernaar om een dromerige of zelfs schizofrene esthetiek vast te leggen. Mijn werk experimenteert vaak met licht, schaduw en compositie om een transcendente schoonheid te creëren.
Het is een bewuste keuze om vaak voor zwart-witfotografie te kiezen. Het ontbreken van kleur voegt een zekere zachtheid, rust en diepte toe aan mijn werk. Het stelt me in staat om de focus te leggen op contrasten, vormen en emoties, waardoor de beelden sprekender en soms ook dramatischer worden.Het is een manier om de essentie vast te leggen, om de kijker uit te dagen de subtiliteit en de kracht van het moment te voelen.
Ik wil de kijker meenemen naar een wereld buiten de alledaagse realiteit, waar emoties en verbeelding uitgedrukt worden.
Onder de naam Ethereal Visions zal ik vanaf nu nieuw fotografisch werk presenteren, elk met een unieke naam die een specifieke betekenis draagt. De eerste serie, die ik Tranquility heb genoemd, is het startpunt van deze reis.
Het kiezen van de naam ‘Tranquility’ voor mijn fotoreeks heeft voor mij een diepgaande artistieke betekenis. Het verbindt mijn evolutie naar minder commerciële foto’s met de historische gebeurtenis van de eerste maanlanding op Tranquility Base. Deze keuze symboliseert een persoonlijke reis van artistieke groei, verandering en vooruitgang. Het impliceert een soortgelijke sprong in het onbekende, een verschuiving van commerciële fotografie naar een meer persoonlijke, diepere en wellicht experimentelere vorm van artistieke expressie.
Bovendien draagt het woord ‘Tranquility’ zelf een serene en rustgevende connotatie. Het suggereert een vredige en kalme sfeer, als reflectie van de ruimte die ik voor mezelf als HSP’er wil creëren in mijn fotografie. Dit idee komt overeen met de innerlijke sereniteit die gepaard gaat met het streven naar artistieke authenticiteit.
Deze serie heb ik speciaal samengesteld voor de tentoonstelling in het Rivierenhof, in samenwerking met het fotocollectief ViZie, waarvan ik trots lid ben.
Het is mijn eerste stap om mijn minder commerciële werk naar buiten te brengen. Met name het zelfportret en het portret van Nancy in een reflectie zijn representatief voor deze ontwikkeling.
Het zelfportret dat ik heb gemaakt, dient als symbool van de voortdurende innerlijke strijd die ik ervaar tussen het loslaten van het vertrouwde, veilige commerciëlere werk en het omarmen van artistieke expressie en onzekerheid. Deze strijd wordt extra benadrukt door ervoor te kiezen het zelfportret als een tweeluik te presenteren. Het is een uitnodiging tot reflectie en introspectie over de uitdagingen en het balanceren tussen veiligheid en het streven naar artistieke groei. Ik nodig je uit om deze dualiteit te ver-en herkennen.
Het portret van Nancy [reflectie] biedt een poëtische en diepgaande kijk op haar als persoon, haar complexiteit, haar diepte en haar relatie tot de wereld om haar heen.
Met het andere portret van Nancy, in combinatie met de schoenen en kapstok, wil ik de kijker uitnodigen om zelf een verhaal te bedenken en vooral een gevoel te ervaren.
Voor mij is het belangrijker dat de kijker een emotionele connectie maakt met mijn werk, dan wat ik persoonlijk bij deze foto’s voel en beleef.
